Alleen maar liefde voor Nieuw-Zeeland!

Zo, het is inmiddels alweer 3 weken geleden dat ik mijn laatste blog heb geschreven. Sommige van jullie denken misschien dat ik al thuis ben, aangezien het zo stil blijft. Maar nee hoor, ik ben er nog! Momenteel mijn laatste dagje in Auckland. Ik heb vandaag mijn nieuwe kleren aangetrokken, ben gisteren namelijk gaan shoppen en ik geloof dat er redelijk anti-backpacker uitzie (afgezien van mijn haren en mijn backpack op mijn rug, dat verraad een hoop). Met deze, toch wel redelijk sjieke kleren, ga ik ontbijten bij de Mac Donalds. Waarom? Allemaal voor mijn nieuwe / laatste blog! Het zonnetje schijnt zelfs, dus eigenlijk moet ik buiten zitten, maar dat komt straks wel, dan heb ik het verdiend. Afijn, laten we even terugblikken op de laatste 3 weken in dit geweldige land aan het einde van de wereld. 

Nadat ik richting Auckland was gereisd voor het geweldige concert van de Foo Fighters (ik moet nog steeds glimlachen als ik hun megasticker achterop de bussen zie) heb ik een treinreis gepakt terug naar het zuiden van het noordereiland. Ik zag het al helemaal voor me.. Twee stoelen voor mezelf, een boekje, wat muziek, genieten maar! Soms lopen dingen anders dan verwacht en zo zat ik, op een aangewezen stoel, met 3 ietwat oudere mensen in de trein. Ik zat niet bij het raam, dus naar buiten kijken ging wat ongemakkelijk omdat mensen altijd denken dat ik hun aanstaar (of ik denk dat hun dat denken, ingewikkeld allemaal). Nu heb ik niks tegen oudere mensen, de meeste zijn juist hartstikke gezellig. Helaas was dat voor deze mensen niet het geval. Ze waren nogal rustig en zeiden ook bijna niks tegen elkaar, waar is de liefde mensen? Maargoed, ik heb tussendoor toch genoten van het prachtige landschap en kreeg af en toe een kleine hartverzakking als we vanuit de trein in de ravijn keken. De man tegenover mij had hoogtevrees en hij durde niet te kijken, dat was dan wel weer grappig (sorry). 

Ondertussen maak ik even een stop in mijn blog. Want er begint een oudere man uit Auckland tegen mij te praten. Hij zit naast mij te onbijten en vroeg of ik even op zijn eten wil passen terwijl hij suiker gaat halen. Uiteraard, ik ben de beroerste niet. Hierna raken we aan de praat en hij  vertelt hoe geweldig hij het vind om hier te wonen en ik deel zijn enthousiasme met hem (nouja, ik ben niet zo'n fan van Auckland, maar de rest van Nieuw-Zeeland is uiteraard fantastisch). Ik hou van deze onverwachtse / mooie gesprekken met de enthousiaste bevolking hier. Wat zal ik dat gaan missen!

Terug naar de lange treinreis. Hij duurde van 08.00 tot 19.00, aangezien we op sommige plekken even moesten wachten. Mijn droom van een heerlijke 'wegdroom' trein was inmiddels al uit elkaar gespat en ik was erg blij toen we in Wellington aankwamen. Eenmaal in hostel was de gastheer niet erg gezellig, een gespierde mopperkont. Dat had ik al gelezen in de review, toch wel grappig als dat ook waar blijkt te zijn. Maar dat is een uitdaging, kijken of ik daar verandering in kan brengen. Helaas was mijn glimlach niet voldoende dus teleurgesteld ging ik naar mijn kamer. Toen ik even later mijn servies kwam terugbrengen (die moest je huren, vreemd) was hij tegen een Duitser aan het mopperen dat hij zijn bord wel even moest afdrogen, waarop ik braaf met mijn droge servies aan kwam lopen en zei ik ' i hope this is alright'. En jippie, missie geslaagd, meneer sjagrijnig kon ontspannen en bokste tegen mijn arm (au, dat was best wel hard) en zei: 'ofcourse, your awesome' met een grote glimglach op zijn gezicht (eindelijk!). Missie geslaagd, haha. De volgende dag moest uitchecken omdat ik twee aparte boekingen had gedaan in het hetzelfde hostel, erg handig. In Wellington ben ik naar het informatie centrum gegaan om te kijken wat ik kon gaan ondernemen. Hier bleek een mooie middagtrip te zijn langs de kust, met een bezoekje aan de zeehonden. Top! Nadat ik op het afgesproken tijdstip aankwam op de plek van bestemming, was er niemand te bekennen. Na een kwartier besloot ik toch maar terug naar het informatiecentrum te gaan om te kijken wat er aan de hand was. Nu bleek de baas niet aan zijn werknemer te hebben doorgegeven dat ik was opgegeven voor de tour, dus hij was al op weg naar huis, lekker een vrije middag. Gelukkig is hij snel omgedraaid en heeft hij mij opgepikt. Een prive-tour dus, ik was de enige deelnemer. Ik ben er inmiddels nog niet achter of de tourgids een man of een vrouw was, maar dat doet er ook niet toe. Terwijl we naar de kust reden begon hij te vertellen dat zijn vrienden een clip aan het opnemen waren aan de kust. HIj vroeg of ik een kijkje wilden nemen, uuuh natuurlijk!! Het was super leuk om te zien, een hele band opgesteld aan het water, wij als enige bezoekers. Een mooier decor als de achtergrond van hun clip hadden ze niet kunnen uitkiezen. Hierna vervolgden we onze weg langs de kust en kwamen we een paar hele mooie auto's tegen.. Ze waren hier ook een reclame aan het opnemen! Met hun kleine go-pro's op de auto reden ze langs de zee. Na een lange, mooie en spannende rit, hij/zij (de tourgids) was blij dat ik de enige was, kon hij een beetje stunten op het strand, hebben we een heerlijke cake gegeten naast de zeehonden. Geweldig!! Na dit zeehonden bezoekje zijn we nog verder de bergen ingereden en kwamen van het ene verbluffende uitzicht na het andere. Eenmaal terug in het hostel belde ik nog even naar de bluebridge ferry. De boot die ik morgen zou nemen naar het zuidereiland, om te checken of mijn naam genoteerd was. Dat was maar goed ook, want dat was niet het geval. Waarom ik dit vertel? Dit gesprek kreeg een rare wending toen hij vroeg 'so, what are you up to tonight?'. Die vraag kwam uit het niets en ik zei ' excuse me?'. Waarna hij zijn vraag herhaalde en ik aangaf dat ik optijd ging slapen aangezien ik morgenvroeg de ferry moet hebben, haha. Dit is een 'had je bij moeten zijn/horen verhaal', hij vroeg het op een hele foute manier, maar het was erg grappig! 

De volgende ochtend was ik om 6.30 bepakt en bezakt aan de wandel want het was een half uurtje lopen naar de ferry terminal. Bij aankomst zag ik tot mijn blijdschap een paar bekende gezichten! Een paar Ierse maten van mijn tour door het noorden, begonnen vandaag toevallig ook met hun tour in het zuiden! Super gezellig.. De rest van de groep kende ik nog niet, maar dat ging heel snel goedkomen. In de boot probeerde ik een film te kijken maar mijn ogen vielen dicht. Het is ook zo lekker schommelen in de boot. Eenmaal aan wal begonnen we met de bus aan onze lange rit richting Abel Tasman! Jazeker, een Nederlander heeft dit stukje land gevonden. Vanuit de zee dan, want toen hij een aantal van zijn maten het land op stuurde om een kijkje te gaan nemen, werden deze opgegeten (altans, dat is mij verteld). Hij durfde het risico niet aan, dus hij bleef veilig op de zee. Abel Tasman is het kleinste national park van Nieuw-Zeeland, maar ontzettend prachtig. We kwamen in de avond aan en toevallig was er op dat moment ook een cartoon tekenaar aanwezig. Eerst deed hij dit als werk, maar nu reist hij de wereld rond en tekent hij cartoons voor de lol. Hij heeft mij super grappig nagetekend, nadat ik had verteld dat ik mijn baan had opgezegd en nu ging reizen. Het werd een tekening met de titel ' working homeless'. Hierna zijn we met zijn allen bij het vuur gaan zitten en leerde ik de mensen uit de bus wat beter kennen. Na een aantal spelletjes en een aantal drankjes was het bedtijd. De volgende dag heb ik een half dagje gezeild en een half dagje gewandeld. En hier kwam ik in contact met de volgende groep zeehonden (dit zou nog veel vaker gebeuren en het was inmiddels al niet zo bijzonder meer, haha, verwend eej). Ik, Clair en Orna besloten, na een korte bakperiode op het strand, terug te wandelen. Gamo, de vriend van Clair, had inmiddels al 6 uur gewandeld en zou met ons zijn laatste stukje mee wandelen. Hij was gesloopt! Voor ons (oke, voor mij) was dit stiekem wel hilarisch, want bij elke bocht hoorde ik weer een diepe zucht/kreun omdat we er nog niet waren. Na deze lange wandeling (en voor ons, korte wandeling) gingen we bij de beroemde Tui bar een hamburger eten. Dit werd de eerste hamburger, van heel veel hamburgers. Want op de een of andere manier hebben Nieuw-Zeelanders een onderlinge strijd om wie de beste burgers heeft en als reiziger zit er niks anders op dan ze allemaal te proberen en te vergelijken. De burger was heerlijk, maar ik heb het vermoeden dat dit is omdat ze ons onwijs lang hebben laten wachten. Als een mens enorme honger heeft, dan is alles lekker! En dat, is hun geheime recept ;)! Na deze burger hebben we weer buiten bij het vuur gezeten, heerlijk. De jongens kunnen hun lol niet op, want wat er is nou leuker en mannelijker dan vuur maken? 

De volgende dag vertrok de bus richting Westport. Het stadje waar geen drol te doen was. Na de hele dag in de bus te hebben gezeten kon ik in de namiddag genieten van de laatste zonnestralen, liggend in de hangmat met een goed boek en goed gezelschap. De avond werd afgesloten in de 'movieroom'. Dit werd later een traditie, om de dag in de movieroom, om de dag op stap. Perfect voor mensen van de middelbare leeftijd, haha!

28 februari (daar zijn we inmiddels) moesten we vroeg uit bed, op naar Frans Josef! Wederom een lange rit met tussendoor een wandeling (die stiekem best pittig was, ging voornamelijk bergop) en de bezichtiging van de Pancake Rocks! Hier keek ik naar uit, ik had het gelezen in mijn reisgidsje en gemarkeerd als 'te doen'. Het zijn hoge/smalle rotsen waarin het water omhoog spuit. De hoge/smalle rotsen waren aanwezig, maar het water was kalm. Het indrukwekkende idee was er wel een beetje vanaf dus ik was lichtelijk teleurgesteld. Gelukkig zagen we dolfijnen zwemmen in de zee en daar word ik dan toch wel weer erg vrolijk van ;). Bij aankomst hadden we 'Pizzafest', all you can eat Pizza! Vantevoren serveren ze frietjes en knoflookbrood maar daar trapte ik niet in, dat is een afleiding om te zorgen dat je minder pizza eet! Na al deze pizza's zouden we met zijn allen een drankje in de bar gaan doen, ik moest eerst even bijkomen van al dat 'gefreet / gefest'  en heb een dutje gedaan, haha. Vervolgens hebben we in de bar een leuk spelletje in het leven geroepen, genaamd: Tell him/her! Dit betekent dat wanneer je met een ander persoon aan het roddelen bent over iemand in de bar en deze persoon zegt: Tell him! dan moet je dit verhaal aan de persoon zelf vertellen. Jeetje, wat kan ik dat slecht uitleggen. Ik zal vertellen wat er die avond gebeurde... Jordan zei tegen Jimi: ' dat meisje danst als een slet'. Jimi zegt: ' Tell her!'. En je kunt kiezen: een shotje of het verhaal aan de persoon zelf vertellen. En daar ging Jordan, met alle moed van de wereld om aan het meisje te vertellen dat ze danst als een slet. Het meisje wilde hem (gelukkig) niet aanhoren en geeft met haar handen aan dat hij moet oprotten. En haar vriend, een stevige beer, wilde Jordan bijna een klap verkopen. Afijn, eind goed al goed en we hebben ons heerlijk vermaakt! Ik ben helaas nog nooit zo rustig geweest, want ik durfde niet te roddelen over alle sletjes in de zaal ;). Ik ben braaf als een van de eerste mijn bedje ingedoken ondanks het boe-geroep van mijn mede-reizigers (rot op met je groepsdruk) omdat we de volgende dag de Ice Exployer hadden. Dit betekent, wandelen op de glacier. Super gaaf! Maar helaas, het was bewolkt en we moesten met de helikopter naar de glacier, dus dat feestje ging niet door. Het werd dus een uber relaxt dagje.. Terug naar bed, uit bed, douchen, serie kijken, eten, en weer op naar de bar (amai,nu klinkt het alsof ik alleen maar in de bar zit, dat wordt nog wel anders hoor;)) ! Het was een 'dress to impress' feestje, maar als backpackers heb je weinig indrukwekkende kleding bij.. Het was een kei gezellige avond, waarin ik wel aan de groepsdruk bezweek en besloot om langer te blijven! Toch blijven de Ierse mensen de grootste feestbeesten en toen ze een uur later in de dorm kwamen, vertelden ze dat ik een gevecht had gemist. Podverdorie! Ik balen natuurlijk, ik had aanwezig willen zijn bij deze actie! Een jongen van Kiwi Experience had een Nederlandse gast geslagen (van onze tour). Hij was boos op een meisje van onze tour die hem een 'wet willy' gaf, een natte vinger in de oor, haha. Afijn, de jongen mocht de klappen opvangen en het jongetje van de Kiwi Experience werd eruit gezet. Ik zal even uitleggen wat de Kiwi Experience is. In Nieuw-Zeeland rijden 2 grote busmaatschappijen. De Kiwi Experience - veel jonge mensen die voornamelijk naar Nieuw-Zeeland komen om te zuipen en te seksen (sorry voor mijn taalgebruik). Ik reis met Stray - mensen van allerlei leeftijden,die wel van een feestje houden, maar ook graag veel van de natuur zien! Er is natuurlijk wel een beetje strijd tussen deze twee maatschappijen en dat maakt het allemaal wel erg grappig! Dit verhaal krijgt nog een staartje, want deze kiwi jongen zijn we later nog tegen het lijf gelopen...

De volgende dag zijn we vertrokken naar Lake Wanaka! We hebben een tussenstop gemaakt bij een ander prachtig meer, waar je de weerspiegeling van de bomen in het water ziet, prachtig! Aan het einde van de dag kwamen we eindelijk aan op de plek van bestemming. Hier hebben we genoten van een lekkere curry, was weer even geleden dat ik iets ' gezonds' op had, smaakte weer goed :)! Na de stapavond van gisterenavond was het uiteraard tijd voor een filmavond, met verse popcorn! Ik mis de zoete popcorn uit Nederland wel een beetje ;).. De dag die hierop volgde ging de bus naar de volgende bestemming, namelijk Queenstown. Ik ben achtergebleven want ik had een skydive gepland! Ik ben erg eigenwijs geweest en heb alle mogelijkheden om te skydiven afgeslagen. Ik had namelijk een prachtige foto gezien van de skydive boven Lake Wanaka en ik moest en zou daar uit een vliegtuig springen. Het leek erop dat het gecanceld zou gaan worden want het was er bewolkt. Maar nee hoor, ze gaven aan dat ze mij kwamen ophalen want het weer begon op te klaren! En zo ging ik van heel sjagrijnig en teleurgesteld, naar heel vrolijk en gierden de zenuwen door mijn lijf :)! En ik hoef het eigenlijk niet te vertellen, dit lijkt mij vanzelfsprekend, maar het was geweldig, wat een adrenalinekick. Na de skydive werd ik door een vriendelijke dame van het skydive gebeuren afgezet langs de weg.. De bus was namelijk al vertrokken en ik besloot om naar Queenstown te liften. Dit ging gemakkelijk en binnen 5 minuten had ik mezelf en mijn backpack in een auto genesteld. Ik ben de naam van de bestuurder vergeten maar deze gast had zich net afgemeld bij een race. Het was een soort triathlon door Nieuw-Zeeland, eentje die bij de World Series hoort (als ik hem moet geloven) en je hier met een team voor kan opgeven. Maar de beproeving en het weinige slapen was iedereen te veel geworden en ze hadden zich uit de wedstrijd getrokken. Gezien de blaren op zijn voeten leek mij dit niet de verkeerde keuze.. Aangezien deze aardige bestuurder niet Queenstown inging, zette hij mij af bij een benzinestation. En toeval bestaat niet, maar daar stond de lege Stray bus.. Possum (onze aardige tourgids / bestuurder) kwam net aanlopen en moest keihard lachen toen ze mij zag. Ze had iedereen al in Queenstown afgezet en moest even terug om te tanken. Wat een timing! Ik werd door Possum voor mijn hostel afgezet, appeltje eitje! Om de skydive te vieren en gewoon omdat het kan (we hebben al een filmavond gehad) was het weer tijd voor een stapavondje! Dit werd een redelijk zatte bedoeling en we sloten de avond af met een poolpartijtje - dames tegen de heren! Ik heb nog nooit zo'n lange partij meegemaakt en zodra we klaar waren werden we ook de deur uitgezet ;). Mooie avond! 

De dag hierna was mijn laatste dag in Queenstown voordat we naar het diepe zuiden gingen (ik zou hierna weer terugkeren naar Queenstown voor een paar dagen) en ik besloot de Canyon Swing te doen. Een soort bunjeejump maar dan anders. Mocht je echt nieuwsgierig zijn, ik heb beeldmateriaal en het is nogal hilarisch. Ik ben twee keer gesprongen. Je heb allerlei variaties van sprongen en de basis van 'engheid' werd bepaald door onderbroeken. 1 onderbroekje is de makkelijkste sprong en 5 onderbroekjes is heeel heel heel eng. Ik dacht, ik ben hier maar een keer, ik kan het net zo goed maar heel eng maken. Ik besloot te starten met de pin-drop. Hierbij sta je zijwaarts en moet je zo lang mogelijk je handen op je rug houden, anders ben je een pussy. Toen ik (in mijn angst) vroeg wat er gebeurde als ik mijn handen tijdens de sprong niet op mijn rug hield, gaven de mannen serieus aan dat ik verminkt zou worden en dat ik nooit meer een vriend zou vinden, haha. En zo ging het maar door, wat een baan hebben ze, mensen helemaalgek maken, ik ben jaloers! Uiteraard heb ik mijn handen zo lang mogelijk op mijn rug gehouden (ik zal het risico maar niet lopen). De tweede swing werd ik boven de canyon gehangen, met mijn hoofd richting de wolken en de mannen hadden het genoegen om te kiezen wanneer ik zou vallen. Ook hierbij mag het duidelijk zijn dat het enorm gaaf was en wederom een enorme adrenalinekick! Die avond heb ik mijn tweede Fergburger op (een enorme hype binnen Queenstown, maar ook wel een hele lekker hamburger) en hebben we de avond doorgebracht op onze kamer, onder het genot van alle hilarische filmpjes van de canyons swings en al onze skydives. 

Op 5 maart zijn we met een nieuwe groep (helaas gevuld met Nederlanders, haha) naar het diepe zuiden vertrokken. We zijn gestart met een boottocht door Milford Sounds en wat hadden we een geluk, de zon straalde.. En dat is redelijk zeldzaam, want 300 dagen per jaar is het hier regen regen regen. Nadat iedereen diep onder de indruk was van Milford Sounds (ik moet eerlijk bekennen dat ik het mooi vond, maar dat ik niet DIEP onder de indruk was, dit heb ik natuurlijk niet hardop benoemd, ik wilde de pret niet bederven) hebben we een stop gemaakt bij waterval 322533 (ik ben verwend, maar ik ben nu echt klaar met al die watervallen, haha) en kwamen we aan het einde van de middag aan bij Gunn's Camp, dit ligt in de middle of nowhere, tussen de bergen, aan een meertje, ik vond het geweldig! We hadden een open haard op onze kamer en hebben in de avond samen spelletjes gespeeld, heerlijk.

In de ochtend werden we verwelkomd door de stromende regen. Een Nederlands meisje had haar tent opgezet en kwam druipend de bus is. Dat is nou een echte backpacker, waar het kan zet ze haar tent binnen no-time op en geen weer of wind kan haar tegenhouden :). Super stoer! We vertrokken naar Invercargill, een grote stad waar geen drol te beleven valt. Ze hadden wel een 'cotton-on' (hele leuke kledingwinkel) dus ik was tevree. In de avond zijn we met een paar meiden naar ' 50 shades of grey' geweest. Onze buschauffeuse Possum was ook mee, wat hebben we gegiecheld met zijn allen. Bij terugkomst in het hostel ben ik direct gaan douchen want ik voelde me vies, haha, geintje. De film was redelijk teleurstellend, net als het boek, ik had het kunnen weten.. Ik had in de bioscoop bijna 'softporn' besteld in plaats van softdrink en popcorn, maar dat terzijde.. 

De volgende dag zijn we weer teruggereisd naar Queenstown, met wat stops onderweg. In Queenstown zijn we s' avonds maar weer op stap gegaan en wie kwamen we daar tegen? Als je het verhaal een beetje hebt kunnen volgen ( i know, het is nogal langdradig) was er een jongetje van de Kiwi-Experience die het nodig vond om iemand te slaan. Toevallig zag ik hem aan de overkant van de straat lopen en die gelegenheid kon ik natuurlijk niet voorbij laten gaan. Ik rende naar hem toe en vroeg of het voor hem normaal was om mensen te slaan (ik was een beetje aangeschoten en ik had back-up van 2 Ierse dames). Hij wist direct waar het over ging en gaf aan dat het niet zijn bedoeling was en dat hij veel te zat was. Ik gaf aan dat hij zijn excuses moest aanbieden en hij was hiertoe bereid. Zo gezegd, zo gedaan, voor we het wisten waren een filmpje aan het opnemen waarin hij zijn excuses aanbood voor zijn daden, hilarisch! Deze hebben we natuurlijk opgestuurd naar het slachtoffer van het hele verhaal  & eind goed, al goed, haha. 

Na deze hilarische avond had ik de volgende dag niks gepland. Best een beetje saai. Twee mensen waarmee ik veel op trok gingen canyoning doen. Wat dit inhield wist ik niet precies, maar het klonk leuk. Dus op het laatste moment besloot ik mee te gaan. Eenmaal aangekomen op de verzamelplek zag ik filmpjes van abseilen / ziplinen, springen van watervallen etc etc.. Okay, dat kan nog wel eens een beetje eng worden. Het werd uiteindelijk een hele gave middag, waarin ik weer de nodige adrenaline heb verbruikt. Ik ben er ook achter gekomen dat abseilen niet mijn ding is, ik ben stuiterend tegen de rotsen naar beneden gekomen maar ik geef graag de schuld aan diegene die het touw vasthield, die wilde ietsje sneller gaan dan ik...

Een dagje later was het tijd voor iets wat nog een tikkeltje enger was. De bungjeejump van 143 meter.. Om het allemaal nog wat spannender te maken moest ik overal wachten, een uur in de bus zitten en vervolgens zien hoe iedereen vol zenuwen de sprong waagt. Uiteindelijk was ik aan de beurt en nog steeds, als ik het filmpje terugkijk, staat het zweet in mijn handen. Wat een adrenaline en wat gaaf om te doen! Nu blijkt er in Hong Kong nog een hogere bungjeejump te zijn, heb ik mij toevallig laten vertellen en laat ik nou toevallig een tussenstop hier hebben op weg naar huis..Maar dat zou betekenen dat ik een dagje later thuis zou komen en ik denk dat mijn pa en ma ook niet erg enthousiast zijn met dit nieuws. Dus dat komt nog wel in de toekomst ;)...

Op 10 maart zijn we vertroken uit Queenstown, op naar Mt. Cook. En het hostel had het meest geweldige uitzicht ooit.. Besneeuwde bergen, lange wegen, werkelijk adembenemend. Ik was alleen een beetje lui dus ik ben niet gaan wandelen (waar ik achteraf wel spijt van heb) maar heb genoten van het uitzicht in het zonnetje. Weer een dagje later zijn we vertrokken naar Rangitata, waar buiten het raften, geen hol te doen was. Ik besloot mijn beste kant te laten zien en ben een stukje te gaan hardlopen. Maar jeetje, wat is het pijnlijk om bergop en bergaf hard te lopen. Na een klein half uurtje hield ik het voor gezien en had ik weer genoeg gesport voor de hele week :). Toen we in het hostel van Rangitata aankwamen zagen we dat het stapelbed maar liefst 3 bedden op elkaar had. Zoiets heb ik nog nooit gezien, wat eng om helemaal bovenin te liggen. Voor diegene die regelmatig in hostels slapen, het is altijd een luxe/overwinning als je op het onderste bed mag slapen, voor mij in ieder geval wel. Dus zodra ik aankwam in de kamer vroeg ik aan mijn kamergenoten of het ene onderste bed vrij was en zodra ze 'ja' knikten gooide ik van een afstand mijn portomonnee op het bed. Normaliter ben ik niet zo ijverig, maar mijn laatste week grijp ik alle 'luxe' kansen aan ;). 

Een dagje later(inmiddels als 12 maart) vertrokken we naar Kaikoura. De hotspot voor al het leven in het water. Dolfijnen, walvissen, noem het maar op.. Ik ben in de middag walvissen gaan spotten. Ze komen om de zoveel tijd (sorry, ik was tijdens de uitleg in slaap gevallen dus ik weet het niet zo goed meer) naar boven om adem te halen dus we moeten zorgen dat we er rap bij zijn. Gelukkig hadden we na 45 minuten (en een paar kotszakjes van medepassagiers) later een walvis gespot en mochten we allemaal naar buiten rennen om een foto te nemen. Je ziet alleen een groot gevaarte in de zee liggen, dat ademhaalt, maar toch is het erg indrukwekkend. Na 2 minuten duiken ze weer onder en dat moet je ook snel een foto schieten om de mooie vin te pakken te krijgen. Een indrukwekkende middag, waar we ook nog mochten genieten van een groepje dansende dolfijnen, geweldig! Over dolfijnen gesproken, een dag later stonden we om 5.00 op om met de dolfijnen te gaan zwemmen.. Dit was misschien wel de mooiste activiteit die ik tot dusver heb gedaan. Ze waren met een groep van 200 dolfijnen en we mochten tussen ze in zwemmen en proberen hun aandacht te trekken. Het was mij eenmalig gelukt om samen met een dolfijn een wedstrijd rondjes te zwemmen. Helaas was ik iets te fanatiek en moest ik de wedstrijd staken want ik kreeg kramp in mijn been. Maar het was geweldig! Ik kon niet kiezen tussen onder water kijken (waar ze langs je heen zwemmen) of boven water: waar ze in het water springen! 

Na Kaikoura was het alweer tijd om terug te reizen naar het noordereiland. Ik heb mijn laatste dagen doorgebracht in Wellington + Auckland en inmiddels begeef ik mij alweer in Hong Kong (verwarrend he, van de MacDonalds in Auckland naar Hong Kong, WiFi is schaars..). Nog 1 vlucht en ik sta weer op Nederlandse bodem.

Ik wil graag eindigen met een mooie beschrijving over hoe de gehele reis is verlopen. Maar woorden schieten te kort. Ik heb mensen uit de hele wereld mogen leren kennen, mogen genieten van de meest geweldige landschappen en culturen. Mogen proeven van het lokale voedsel (en de burgers in Nieuw-Zeeland) en ik heb de meest te gekke dingen mogen ondernemen. 13 oktober, een dag naar mijn vertrek, zat ik op deze plek, in Hong-Kong, een mail te schrijven naar mijn ouders dat alles nog goed verloopt. Ik was zenuwachtig en angstig voor wat me te wachten stond en hoe ik dit in hemelsnaam in mijn eentje ging redden. Maar ook hoopvol, op een mooie tijd die nog moest komen.. En nu, 18 maart, zit ik hier met een grote glimlach terug te kijken op de mooiste tijd van mijn leven (mag ik dat hardop zeggen ;).) en waarschijnlijk ook de meest leerzame tijd. 

Maar aan alles komt een einde (heerlijk afgezaagd) en het is tijd om mij weer op Nederlandse bodem te begeven. Ik kan niet wachten om iedereen straks een dikke knuffel te geven! Iedereen die mijn blog heeft gelezen en heeft voorzien van geweldige reacties, bedankt.. Heerlijk om te horen en te zien dat jullie zo betrokken zijn! Het moet voor jullie niet makkelijk zijn geweest om elke keer mijn gezwijmel aan te horen ;), haha!

Tot ziens in Nederland!